Browsing Category
ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Δεν έχω καταλάβει πολύ καλά τι στο καλό γίνεται σήμερα με εμάς και τους βαρβάρους…
Γίνεται αυτό που μας έλεγε ο Καβάφης ;
…Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν…
Περιμένοντας τους Βαρβάρους
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.
Τι έχουμε ανάγκη και ψάχνουμε στη ζωή μας ; Την «Αγάπη» ή τον «Σεβασμό»
Ο «Σεβασμός» ως έννοια, πολλές φορές, προϋποθέτει την εξιδανίκευση ενός προσώπου ή μιας απόμακρης κατάστασης.
Όμως «ουδείς τέλειος» …
Αντίθετα η «Αγάπη» είναι η ανθρώπινη αίσθηση που δίνεται ή εισπράττεται
ασχέτως των ελαττωμάτων ή των προτερημάτων αυτού που την δίνει ή την εισπράττει.
Μάλλον για αυτό ο συνειδητοποιημένος Άνθρωπος στην ζωή του έχει ανάγκη και αποζητά την «Αγάπη» και όχι μόνο το «Σεβασμό»
… γιατί έχει πλήρη επίγνωση των ατελειών του τις οποίες προσπαθεί να ξεπεράσει με την βοήθεια όσων τον «αγαπούν» .
Παρακολουθώ την καθημερινή ειδησεογραφία . Λυπάμαι, εδώ ο κόσμος καίγεται (ή θα καεί) κι εμείς μετράμε… «κουκιά» κάθε λογής
Θυμάμαι να τραγουδάμε στα νιάτα μου …
Το μεγάλο μας τσίρκο –Το καφενείο η Ελλάς
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Στίχοι: Κ.Χ Μύρης Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
https://www.youtube.com/watch?v=LmpBDnoXL5E
Ακούστε το
Εύχομαι κάποτε οι λέξεις Έλληνας και το Νεοέλληνας να έχουν το ίδιο νόημα για όλους…
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία»
“Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα – ευτυχώς για μένα – ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο παραδέχτηκε την αδυναμία του και υποτάχθηκε στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…”
Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω”.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις ακόμα μια φορά με όλη σου την ψυχή…
Με όλη σου την ψυχή!
Είναι πραγματικά απογοητευτικό να ακούς σκόπιμα λαθεμένες πληροφορίες. Κάποιοι απλά δεν γνωρίζουν, πολλοί όμως επιμένουν στο ψέμα, για να σωθούν από μιαν αλήθεια που δεν αντέχουν.
Η Ελευθερία του Λόγου χωρίς Σκέψη και Γνώση ονομάζεται απλά Φλυαρία.
Είναι τόσο αληθινά τα λόγια του Αζιζ Νεσίν: “…Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά , μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ, εύκολα, μόνο με το Σώπα…”
Πάντα όταν απογοητεύομαι σκέφτομαι τα λόγια του Καζαντζάκη: “Ονειρεύομαι να φυσήξει άνεμος δυνατός, να πάρει μακριά όλα τα σκουπίδια της ζωής μας…”
Δύναμη μου δίνει μόνο ο Μπρέχτ και οι επόμενοι στίχοι του στην εικόνα.
Πρέπει να μένουμε δυνατοί και να ελπίζουμε…
Οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη
Ότι «μαγκιά» και αν σκέπτονται να κάνουν κάποιοι… μάλλον θα την κάνουν πριν τις Αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη…
Μετά δεν είναι σίγουροι αν ο «μπαμπάς» τους θα μπορεί πλέον να μας κάνει «ντα», και να τους χαρίσει τα δωράκια που τους έχει τάξει …
Ο Νοέμβρης είναι «κοντά» …
Ο Βεζούβιος κοχλάζει. Δικαιολογίες και μετάθεση ευθυνών μετά την έκρηξή του, δεν θα υπάρξουν για κανέναν.
Ας μην ρωτάνε κάποιοι, παριστάνοντας τους «ανήξερους»: «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα»;.
Χτυπάει βέβαια για όλους μας, αλλά να ξέρουν ότι ειδικότερα χτυπάει δυνατότερα, προσωπικά για αυτούς, και το ξέρουν»
Ας θυμηθούν τα λόγια του Δημόκριτου: «Για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η Λογική, αλλά η Συμφορά τους».
Τα σύννεφα πυκνώνουν στον Εθνικό μας ορίζονται …
Οι Πολίτες δεν φοβούνται όταν γνωρίζουν την αλήθεια …
Κρύβοντας το κεφάλι μας μέσα στο χώμα δεν αποφεύγουμε ένα μέλλον που δεν μας αξίζει
Ο αποπροσανατολισμός των πολιτών από τα «Μεγάλα» και επικίνδυνα προς τα «Μικρά» και εύπεπτα, για γνωστούς μικρόψυχους, επικερδείς και μωροφιλόδοξους λόγους είναι Εθνικά επικίνδυνος.
Οι διοικητικές δομές των Κοινωνικών, Επιστημονικών και Θεολογικών δομών μπροστά στην πιθανή εκδήλωση των οποιονδήποτε Εθνικών απειλών ας “συνέλθουν τώρα” και ας καταλάβουν ότι την ώρα της κρίσης θα είμαστε μόνοι.
Για το λόγο αυτό πρέπει να είμαστε «Ενωμένοι» και όχι πνιγμένοι και διαιρεμένοι λόγω μικρόψυχων και ωφελιμιστικών δογμάτων η συμφερόντων.
Ας θυμηθούν τα λόγια του Ηρόδοτου : «Έλληνας ομοφρονέοντας χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι» (Οι Έλληνες είναι ανίκητοι όταν ομοψυχούν)
Όλοι φοβούνται … ακόμα και οι ήρωες
Μην πολεμάς τους φόβους σου, απλά συμφιλιώσου μαζί τους.
Δύο φίλοι αντιμετωπίζουν τον Κόσμο ευκολότερα
Η αντιστροφή και διαστροφή του “καλού” και του “κακού”
Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Μπρέχτ: Κάποτε η Ιστορία δεν θα γράφει για τα γεγονότα του σήμερα, “Ήταν σκοτεινοί τότε οι καιροί” , απλά θα αναρωτιέται, “Γιατί σώπαιναν τότε οι ποιητές τους”.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις του Μ. Μπέγζου, Ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, για την θεμελιακή αλλοίωση βασικών πολιτισμικών εννοιών.
Αναφέρει ειδικότερα ο Μ. Μπέγζος:
«… Σήμερα σειρά θεμελιακών εννοιών, σαν το καλό και το κακό, το βάρβαρο και το πολιτισμένο, το άγριο και το ήμερο, έχουν διαστραφεί…
…Μάθαμε να θεωρούμε ως δήθεν καλούς όλους τους λευκόδερμους επιδρομείς που με την ισχύ των πυροβόλων όπλων επιβάλλουν το συμφέρον τους πάνω στους αδύναμους από την άποψη της πολεμικής τέχνης ερυθροδέρμους οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως κακοί. Το καλό και το κακό αντιστρέφονται και διαστρέφονται. Οι αυτόχθονες που εκδιώκονται από τους πάνοπλους επιδρομείς θεωρούνται βάρβαροι, ενώ οι άποικοι (ληστές, καταπατητές, καταζητούμενοι, κακοποιοί) χρίζονται πολιτισμένοι»
Τα όπλα αυτών των «καλών» και πολιτισμένων ευλογεί στις περισσότερες των περιπτώσεων η διοικητική δομή των χριστιανικών εκκλησιών.